May 28, 2011

ඉගෙන ගන්න කියලා තව කොච්චර දේවල් තියෙනවද ?.

සා/පෙ පාස් වෙලා උ/පෙට ඉස්කෝලේ යන්න පටන් ගත්ත දවසේ ඉදලා ජීවිතය ගැන මහා ලොකු අත්දැකීම් සම්බාරයක් ඇති පුද්ගලයෙක් වගේ කටයුතු කොලාට මොකද දැන් හිතෙනවා අපි තාම දන්නේ මොනවාද කියල. දුකේදි සැපේදි හැමෝටම පිහිට වෙලා හිටියට සමාජයත් එක්ක ගැටිලා අපිට ලැබුණු අත්දැකීම් බොහෝම අල්පයි.

මම මෙහෙම කියන්න හේතුව මට ලැබිච්ච අළුත් රැකියාවත් එක්ක මට බොහෝ පුද්ගලියන් ඇසුරු කරන්න ලැබැනා. විවිද අදහස් ඇති අය. එකම දේ පිළිබඳව විවිධ අදහස් තියෙන්නේ. එහෙම උනාම ඉතිං හරිම අමාරුයි දෙයක් තේරුම් කරලා දෙන්න.

මීට ටික දවසකට කලියෙන් මංගල ඡායාරූපයක් ගන්න දෙන්නෙක් ආවා. මගුල් දිනේට කලියෙන් ඇවිල්ලා ගනන් හිලව් පිළිබඳව පැහැදිලි විස්තරය ඒ දෙන්නට ලැබුනා අප වැඩ කරන ආයතනයේ ප්‍රධානියා විසින්. කෝම හරි වෙඩින් එක දවසේ දෙන්නා ආවා පින්තූර ගන්න.

සාමාන්‍යයෙන් අපි කරන්නේ ගන්න ෆොටෝ ඒ වෙලා වෙම ඒ අයට පෙන්නලා එයාලා කැමති ෆොටෝ තෝරලා ඒවායින් තමා අපි මුද්‍රණය කරලා දෙන්නේ. ‍මේ දෙන්නා‍ට ඕන උනේ කළු සුදු පින්තූරයයි වර්ණ පින්තූරයයි විතරයි. ඒ දෙකම රාමු කරලා.

මේ ගැන අපි මොන විස්තරයක් කීවත් මනමාලා මහත්තයා කියන්නේ කැමති විදිහකට කරන්න කියලා. ඉතින් අපේ ප්‍රධානියා බොහෝම අලංකාර විදිහට වැඩේ කෙරෙන හැටි ගැන කියලා දුන්නා ඒ දෙන්නාට. ඒත් මම නම් හිතන්නේ නෑ ඒ දෙන්නට ඒක තේරුනා කියලා. අපිත් එක්ක වැඩිපුරම කථා‍ කලෙත් ඒ ජෝඩුව නෙමේ මනමාල මහත්තයගේ යාළුවෙක් හෝ නෑදෑ වෙන කෙනෙක්. ඒයා තමා අන්තිමට තීරණය කරේ මේක මේ විදිහට කරමු කියලා. වෙඩිමේ අනිත් වැඩ කටයුතුත් අර යාළුවා වෙන්න ඇති බොහෝ දුරුට කරට අරගෙන කරන්න ඇත්තේ.

පහුගිය දිනක ඒ ගත්ත පින්තූර ටික අරන් යන්න ආවා. ඒත් ආවේ අර යාළුවත් එක්ක. යාළුවා තමා අන්තිමට පින්තූර වලට රාමු පවා තේරුවේ. කෝම හරි වැඩේ බෝම ලස්සනට කර ගෙන ගියා. ඒ වෙලාවෙදිත් අර මනමාල මහත්මයා කියන්නේ කැමති විදිහක් කොරන්න කියල.

දැන් ඒ මනුස්සායට ඒ දේවල් මම තේරුම් කොරන්න ගියානම් මම දන්නවා මිනිහා අපු මුල්ම දවසෙම යන්න යනවා.

මේකෙන් මම ඉගෙන ගත්ත පාඩම තමයි සමාජයේ ඉන්න විවිද පුද්ගලයෝ එක්ක කටයුත් කරද්දී අපි ඒ ඒ පුද්ගලයන්ට ආවේනික විදිහට කටයුත් කරන්න ඕනා. ඒකත් ඉතිං සමාජයත් එක්ක ගැටිලාම තමයි ඉගෙන ගන්න ඕනා. මම තාම ඒ දේවල් වලට බොහෝම ආගන්තුකයි යන හැගීම මට දැණුනා. නමුත් මේ ඉන්න විදිහට කාලායත් එක්කම මේ දේවල් ඉබේම වෙනස් වෙයි කියලයි මගේ හැගීම.

May 27, 2011

මා බාල කාලේ.

ඔන්න මම අද ඔයාලට දෙන්න යන්නේ මම පුංචි කාලේ ගත්ත පිංතූර ටිකක්. බලලා කියන්නකෝ හොදද කියලා.







මේ පළවෙනි උපන්දිනේ දවසේ.




මේ දෙවෙනි උපන්දිනේ දවසේ.



ඔන්න අකුරු කියෝපු දා.



කෝමද තාත්තයි පුතයි.




මේ ගැන ඔයාලම කියන්‍නකෝ.




අම්මයි තාත්තයි මායි.




මේ මොන්ටිසෝරියේ කොන්සට් එක දවසේ.







මේ ඉස්සෙල්ලාම ඉස්කෝලේ ගියදා.






මේවත් ඒ කාලෙම් ගත්ත ඒවා.





බලාගෙන ගියාම ඒ කාලේ ඉදලා මල් කඩලා........... :D :D :D

කකුල් දෙකෙන් පැනපු ලොකුම පිම්ම.

එක දවසක් මම කම්මැලි කමේ ගෙදරට වෙලා ඉන්නකොට ඉස්සර අපි හිටිය ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර හිටිය මගේ අතිජාත මිත්‍රයා මාව හොයාගෙන ආවා.

අනුරුද්ධ : ඒ උබ මොකද බන් කරන්නේ.

මම : මුකුත් නෑ බං.

අනුරුද්ධ : එහෙනම් වරෙන්කෝ ගමනක් යන්න.

මම : කොහෙද බං.

අනුරුද්ධ : අපේ ගෙදර අද තෝත්තරයක්ද මොකද්ද එකක් තියෙනවා. කට්ටඬියෙකුත් ඇවිල්ලා. මල් පහන් පැල එහෙම හදා ගන්න ලී දඩු ටිකක් කපාගෙන එන්න යන්න. යමුද ?.

මම : යමුද කියලත් අහනවා. යමන් යමන් මාත්‍ මේ කම්මැලි කමේ හිටියේ.

දැන් අපි දෙන්නත් එක්ක අපේ පුටාර් එකත් පැදගෙන දැන් යනවා.

අනුරුද්ධ : දොරයලෑ ගෙවල් පැත්තට යමන්. ඒ පැත්තේ පොල් වතුවලින් ඕන තරමක් කපා ගතහැකි.

මම : අඩේ ආන්න අමරසිරියා. ඌවත් එක්කගෙන යං.


කෝම හරි මායි අනුරුද්ධයි අමරසිරියයි තුන් දෙනාම පුටාර් වලින් ගියා දොරයලගෙ ගෙදර. දොරයා කියන්නේ අපේ යාළුවෙකුට කියන සුරතල් නාමේ.

දොරයා කකුල් දෙකත් පුටුවක් උඩින් තියාගෙන ටී වී බලනව අපි යනකොට. කොහොම හරි අපි ඌවත් අඩ ගහගෙන දැන් යනවා ලී දඩු කපන්න. මොකද මේ පැත්තේ පාරවල් දන්නේ දොරයා. අඩේ මෙන්න මූ කොර ගහනවා. බැලින්නම් ගල් තැළුමක් ඇවිල්ලා.
කෝම හරි අමාරුවෙන් කොර ගගහා දොරයත් එනවා.

දොරයා : දැන් රෑටද ඕක තියෙන්නේ.

අනුරුද්ධ : ඔවු බං.

අමරසිරියා : අඩේ අමුවෙන්ම ඕව බලන්න පුළුවන්ද බං.

අනුරුද්ධ : මොකක් හරි කරමු බං. මගේ අතේ සල්ලිත් නෑ. බලමු.


දැන් අපි බුලත් කොටුවක් එහෙම පහු කරගෙත වැටකින් එහෙම පැනලා ලොකු පොල් වත්තකට ආවා. මේ තියෙන්නේ ලී කෝටු ඕන තරම්. පිහියත් අරගෙන ලී කෝටු දෙකයි කපන්න හම්බ උනේ...........

අමරසිරියා : අර බලපංකෝ අර බිම තියෙන ඒවා.

මම : මොනවද බං.

අමරසිරියා : අර අර බලපං. 10 ගෙඩිනේද යකෝ අර තියෙන්නේ.


කිව්වත් වගේ වේලිලා වැටිච්ච පොල් හැම තැනම. හරියට අපිටම කියලා තිබ්බා වගේ. කස්ටියම ෆුල් හොල්ම නයිස් වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා.

අමරසිරියා : බලාගෙන ඉන්නේ........ අහුලපිය යකෝ බලාගෙන ඉන්නේ නැතිව.
දැන් කස්ටියම මුරකාරයා එනවද කියලා බල බල පොල් අහුලනවා. අපි ඉතිං වැටිච්ච පොල්නේ අහුලන්නේ. කැඩුවනම්නේ හොරුවෙන්නේ. අනික රෑට අමුවෙන් බලන්නත් බෑ කීවානේ. මායි අනුරුද්ධයි අමරසිරියයි පොල් අහුලනවා. දොරයා අකුලකට මුවා වෙලා මුරකාරය එනවද කියල බල බල පිහියෙන් පොල් ලෙලි ගහනවා.

දැන් පොල් ගෙඩි 50 ක් එකතු කරලා ලෙලි ගහලා ඉවරයි. ඒකාලේ පොල් මැහි වලින් පොල් ගෙඩියක් ගන්නේ රු : 10 ට. ඒ කියන්නේ දැන් රු : 500 පොල් තියෙනවා. කෝම හරි දොරයා කොර ගගහා අයෙත් ගෙදර ගිහින් පෝර උරත් ගෙනැල්ලා ඔක්කොම පෝර උර වලටත් දාලා වත්තෙන් ඇවිත් වෙලක් ලග හැංගුවා.

අමරසිරියා : දැන් එතකොට 500 ඇති වෙයිද ?. තව 10 ඇහිද ගෙන එමු බං.

තිබිච්ච පෙරේත කමට ආයේ ගිහිල්ලා පොල් ගෙඩි 10 ඇහිද ගෙන එද්දී සරමක් ගහගෙන බුවෙක් අපිට සමාන්තරව වෙන පැත්තකින් ඇවිලා කොහොන්ද බොල පොල් කීවා.

අපිත් ඉතිං ලැජ්ජාවේ බැරි කමට සද්ද නැතිව බිම බලා ගෙන යනවා. එතකොටම මේ බුවා අපි යන ඉස්සරහට පැනලා.....

හිටපියව් තොපේ .... .... බල්ලෝ. දාපිය පොල්ටික බිම. කියලා පිහියකුත් ඉනෙන් ඇදගෙන මේ යකා කෑ ගහපි.

කස්ටිය හිටි තැනම ගල් උනා. පොල් අහුලන්න කීව අමර සිරියාම කීවා දුවහල්ලා කියලා. නැත්නම් තාම අපි කස්ටියම එතන.

දොරයා තමා මේ පැත්තේ පාරවල් හොදට දන්නේ. ඒක හින්දා මම දොරයා පස්සෙන් දුවනවා. ඌ හරි පාරෙන් දුවනවා. මම කැලේ කඩාගන උගේ දකුණු පැත්තෙන් දුවනවා. දොරයා යන්‍නේ අඩි පාරේ. උගේ පිටි පස්සෙන් අර බුවා. ඒක හින්දා මට අඩි පාරට යන්න බැහැ. දොරයත් කොර ගගහා ආවට ‍මොකද දැන් කගවේනා වගේ දුවනවා. එත් එක්කම ඇල. ඊට පස්සේ වෙල. දොරයා ගානට අඩිපාරෙන් ගිහික් ඇලෙන් එගොඩ වෙලා වෙලේ නියර දිගේ දුවනවා. දොරයාව අල්ලන්න බෑ කියලා ‍තේරිච්ච අර බුවා මගේ පස්සෙන් වැටුනා.

මට අඩිපාරට යන්න විදිහකුත් නෑ. මොනව කරන්නද කැලේ කඩගෙන අඩි දෙකක් යන්න හම්බ උනේ නෑ වත්ත ඉවර වෙන වැට. හෙන කෙකටිය ගාල් හැමතැනම. ඔන්න මගේ ජීවිතේ මම කකුල් දෙකෙන් පැනපු ලොකුම පිම්ම එදා පැන්නා. මට තේරුනා මම සෑහෙන වෙලා ගිහින් තමා අර කෙකටිය ගාල උඩින් ආවේ. කෙලින්ම ඇලේ. දනි පනි ගාලා නැගිටලා මාත් දොරයා දුවපු නියර දිගේම දුවලා ගියා.

පැයකට විතර පස්සේ ආයේ කස්ටියම එකතු උනා. ඒත් අමර සිරියා නෑ. අපි ආයේ වෙන වත්තකට පැනලා ලීදඩු කපාගෙන ගෙදර ගියා. අර පොල්ටික හංගපු තැනමයි.

යන ගමන් අමරසිරියාගේ ගෙදරටත් ගොඩ උනා මූට මොකද උනේ බලන්න. මොකද අන්තිමට අමරසියාව දැක්කේ හබරල ගාලක් පොඩි කොරගෙන දුනවා විතරයි. මෙන්න මේකා බත් කනවා. හැබැයි වෙනදා සාලෙට වෙලා පුටුවක් උඩන් කකුලකුත් තියාගෙන බත් කාපු අමරසිරියා අද පිලිකන්නෙන් පුටුවක් තියාගෙන අර වත්ත තිබුණු පැත්තට පස්ස හරෝගෙන බත් කනවා.

අනුරුද්දගේ කකුලෙන් ලේ පොරෙනවා කම්බි වැටක පටලිලා.

ඒ අතරේ දොරයාගේ ගෙදර ගිහින් මුරු කාරයා දොරයාගේ තාත්තට විස්තරේ කියලා. අන්තිමට දොරයාව ගෙදරිනුත් පැන්නුවා.

මට වෙච්ච දේ නම් කියන්න ඕනේ නෑනේ. කියන්න තරම් දෙයක් උනෙත් නැහැ. :D :D :D :D

කෝම හරි අන්තිමට උගුඩුවෝ වගේ මූනෙන් මූන බලාගෙන තෝත්ත‍රේ ඇහුවා.

May 25, 2011

නිවාඩු පාඩුවේ ලියමි.

සතියක් වැඩ කරලා අද නිවාඩු පාඩුවේ මම ගෙදර. මේ මාසේ වෙච්ච දේවල් නම් බොහෝමයි. ඔක්කොම දේවල් ගැන ලියන්න ගියොත් මට සෑහෙන්න ලියන්න වෙන නිසා බොහෝම කෙටියෙන් ටිකක් ලියන්නම්.


වෙසක් පහු වෙනවත් එක්කම මට අළුත් රස්සාවකට යන්න පුළුවන් උනා. මේ වයස වෙන කොට නම් අනිවාර්යයෙන්ම කො‍ල්ලෙකුට රස්සාවක් තියෙන්නම ඕනා. මොකද හැම දේටම ගෙදරට කරදර කරන්න බෑනේ. ඒ පුරස්නේ නම් යන්තම් ගොඩ ගියා. කියන්න බැරි උනානේ. අළුත් රැකියාව ලැබුනේ ස්ටුඩියෝ එකක.


පුංචි කාලේ ඉදලා මටත් පොඩි ආසාවක් නම් තිබුනා ස්ටුඩියෝ එකක් කරන්න. ඒත් ඉතින් තිබුනු ආර්තික තත්ත්වය නිසා ඒක යටපත් උනා. නමුත් දැන් මෙතනින් වැඩේ ඉගෙන ගන්න පුළුවනි. එහෙම උනොත් මට මගේම කියලා ස්ටුඩියෝ එකක් පටන් ගන්නත් අදහසක් තියේ. කොහොම නමුත් මුලින්ම සාත්තරේ ඉගෙන ගන්න ඕන.

තව දෙයක් අපේ ගෙවත්තේ වැඩ කටයුතුත් මේ එක්කම යනවා. දැනු අළුතින් පාත්ති එහෙමත් හදලා තියෙන්නේ. අළුත් එලවළු හිටවන්න කාලේ හරි. ඒ ගැන පසුවට කියන්නම්කෝ. මෙන්න බලන්නකෝ අපේ ගෙවත්ත.





අනික තමා මාගේ ඊමේල් එකවුන්ට් එකේ අවුලක් ගියා. මමම තමා පන්ඩිත වැඩ කරන්න ගියේ. නම වෙස් කොරන්න ගිහින් තමා වැඩේ උනේ. හැමෝම දන්නවා මම බස් බදින්නේ බුල්ටෝ කියන නමින්. ඒකේ අගට වචයක් එකතු කොරන්න ගිහින් තමා වැඩේ උනේ. තාම ඒ එකවුන්ට් එකෙන් බස් පදින්න බෑ.


ඒ වාගේම මීට ටික දවසකට කලින් මගේ බ්ලෝගේ ලියල තිබුණු දේවල් පේන්නේ නැතිව ගියා. හීන්දාඩිය දාන්න ගත්තේ මේ වෙලාවේ. ආයේ අමුතුවෙන් බ්ලොගයක් හැදුවට වැඩක් තියේයෑ. මෙච්චර දවසක් ලියාගෙන ආපු බ්ලොගේ නේ වටිනාකම තියෙන්නේ. කෝම හරි ඒ වෙලාවේ යාළුවෝ කීපදෙන‍ක්ගේම් උදව් ඇතිව යන්තම් බ්ලොගේ ගොඩ දා ගත්තා. දැනුයි ඇගේ ලේ දුවනවා වගේ තේරුනේ. ඔයාලටත් මේ වගේ අත් දැකීමකට මුහුණ දෙන්න උනොත් තේරෙයි රගේ කොහොමද කියලා. ඒත් කිසිම කෙනෙකුට එහෙම වෙන්න එපා කියලයි මගේ ප්‍රාර්ථනය.

කෝම හරි තීම් එක වෙනස් කරාම වැඩේ හරි ගියා. මගේ මරණය අයියා තමා ඒ වැඩේ කරන්න කීවේ. ඒ වෙලාවේ මට උදව් කරපු හැමෝටම බෝම ස්තූති. මම ඉතිං වැඩිය තාක්ෂණික වැඩ ගැන දන්නේ නෑනේ. ඒත් එක්කම අද දවසෙත් බ්ලොගේ වැඩ කටයුතු ගැන ප්‍රියන්ත අයියයි මගේ මරණය අයියයි දෙන්නම බෝම උදව් කලා. ඒ දෙන්නටත් හා නන් අයුරින් උදව් කල හැමෝටම බෝම සුතූති.

තව වැඩක් කියන්න ඕනා. අපේ මාරයාගේ හෝරාව ලියල මාරයියා අළුත් වැඩකට අත ගහලා සිංහල බ්ලොග් කලාව ඉහළට නං වන්න. වැඩේ නම් බොහෙම පන්කාදුයි. අපි වගේ මෑත කාලයේ බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගත්ත අයට බොහොම වැදගත් මේක. අපිට ඉතිං නිරතුරුවම දැනමුතුකම් දෙන පලපුරුදු බ්ලොග් කරුවෙක්නේ මාරයියා. බොහෝම ස්තූති වැඩේට. නිරෝගී සුවය ලැබෙන්න කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා. මෙතෙන්ටම ගිහින් බලන්නකෝ බැළුවේ නැත්නම්.

http://ctkumara.blogspot.com/2011/05/blog-post_25.html 

ඒ වගේම මගේ දුකේදී මෙන්ම සැපේදී මට උදව් කරපු හැමෝටම බෝම ස්තූති. මම එහෙම කීවේ මම රක්සාවක් හොය හොය ඉන්න කාලේ බොහෝදෙනා මම දුක් උනු බොහෝ වෙලාවල් වල මට සෑහෙන ශක්තියක් උනා. ඒත් එක්කම මගේ අම්මා තාත්තා සහ මගේ අනගත බිරිඳත්. ගොඩක් අය මට උපදෙස් දුන්නා. බොහෝම සුතූති ඔයාලා හැමෝටම. මොකද මට ඒවා සෑහෙන ශක්තියක් උනා.

ඒ වගේම මගේ ඉගෙනීමේ වැඩ කටයුතු දියුණ කොර ගන්න අපේ හසී මලයා ( ඔව් ඔව් අර හාවා තමා) සෑහෙන වෙහෙසක් ගන්නවා. එයාටත් බොහෝම ස්තූති. නම් නොකිය වෙච්ච අය අමනාප වෙන්න එපා හොදද. ඔයගොල්ලෝ කරපු උදව් මට හොදට මතකයි.

අවසාන වශයෙන් මම හොද පාඩමකුත් ඉගෙන ගත්තා. ‍ලොකු ලොකු උදවියට සද්දේ දාන්න යන්න හොද නෑ කියන එක. -මොකද මගේ ඊමේල් එකවුන්ට් එක අවුල් යන්න කලියෙන් මම බස් පියාට පොඩි සද්දයක් දැම්මා.-
සතියක් වැඩ කරලා අද නිවාඩු පාඩුවේ මම ගෙදර. මේ මාසේ වෙච්ච දේවල් නම් බොහෝමයි. ඔක්කොම දේවල් ගැන ලියන්න ගියොත් මට සෑහෙන්න ලියන්න වෙන නිසා බොහෝම කෙටියෙන් ටිකක් ලියන්නම්.

වෙසක් පහු වෙනවත් එක්කම මට අළුත් රස්සාවකට යන්න පුළුවන් උනා. මේ වයස වෙන කොට නම් අනිවාර්යයෙන්ම කො‍ල්ලෙකුට රස්සාවක් තියෙන්නම ඕනා. මොකද හැම දේටම ගෙදරට කරදර කරන්න බෑනේ. ඒ පුරස්නේ නම් යන්තම් ගොඩ ගියා. කියන්න බැරි උනානේ. අළුත් රැකියාව ලැබුනේ ස්ටුඩියෝ එකක.

පුංචි කාලේ ඉදලා මටත් පොඩි ආසාවක් නම් තිබුනා ස්ටුඩියෝ එකක් කරන්න. ඒත් ඉතින් තිබුනු ආර්තික තත්ත්වය නිසා ඒක යටපත් උනා. නමුත් දැන් මෙතනින් වැඩේ ඉගෙන ගන්න පුළුවනි. එහෙම උනොත් මට මගේම කියලා ස්ටුඩියෝ එකක් පටන් ගන්නත් අදහසක් තියේ. කොහොම නමුත් මුලින්ම සාත්තරේ ඉගෙන ගන්න ඕන.

අනික තමා මාගේ ඊමේල් එකවුන්ට් එකේ අවුලක් ගියා. මමම තමා පන්ඩිත වැඩ කරන්න ගියේ. නම වෙස් කොරන්න ගිහින් තමා වැඩේ උනේ. හැමෝම දන්නවා මම බස් බදින්නේ බුල්ටෝ කියන නමින්. ඒකේ අගට වචයක් එකතු කොරන්න ගිහින් තමා වැඩේ උනේ. තාම ඒ එකවුන්ට් එකෙන් බස් පදින්න බෑ.

ඒ වාගේම මීට ටික දවසකට කලින් මගේ බ්ලෝගේ ලියල තිබුණු දේවල් පේන්නේ නැතිව ගියා. හීන්දාඩිය දාන්න ගත්තේ මේ වෙලාවේ.

May 19, 2011

සොයුරකුගේ නික්ම යාම.

කොතනින් පටන්ගෙන කොතනින් ඉවර කර ගන්නද කියලා හිතාගන්න බැරි මොහොතකයි මේ අකුරු කොටන්න ගත්තේ. හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්

මටත් අළුත් රක්සාවක් හම්බ උනා. මගේ බස් පදින යාළුවෝ නම් ගොඩ දෙනෙක් දන්නවා මේ වෙන කොට මම බොහොම කට්ටක් කාගෙන රක්සාවක් හොයන විත්තිය. ඒක නිමාවට පත් කරමින් අද දින සිට (මාර්තු 19) දින මට නැවත් රක්සාවකට යාමට අවස්තාව උදා උනා.

ඉතින් මගේ යාළුවෝ ගොඩක් දෙනෙක් මම රක්සාවක් නැතිව දුක් විදපු කාලේ මට සෑහෙන්න ශක්තියක් උනා. මම දුක් වෙන වෙලාවට මාත් එක්කම දුක් උනා. ඒදුක බෙදා ගත්තා. මාව දිරිමත් කලා. ඉතිං මට රක්සාවක් ලැබුනු වෙලේ මට ඒ සේරටම කියන්න ඕන උනා හෙට ඉදලා මාත් රක්සාවකට යන විත්තිය.

බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලියන්නත් වෙලාව මදි. ඉතිං හොදම වැඩේ තමා බස් එකක් දාන එක. මේ ළගදි දවසක ඉදලා ගූගල් දෙයියොත් මාත් එක්ක උරන වෙලානේ. මගේ ඊමේල් ගිණුමෙන් බස් පදින්න දෙන්නේ නෑ. ඉතින් බස් පදින්න වෙනම ගිණුමකුත් අනිත් වැඩ වලට පරණ ගිණුමෙනුත් දෙකෙන්ම ලොග් වෙනවා.

මම ඊයෙත් පරණ ගිණුමට ලොග් උනා. අළුත් එකටත් ලොග් උනා. බස් පදින කවුරුවත් පේන්න නෑ. ටික වෙලාවක් යන කොට වැප් නිසාන්ත අයියා චැට් එකෙන් ආවා. ඒ කියපු දේ මම වගේම අපි කවුරුත් හීනෙකින් වත් හිතපු දෙයක් නෙමේ.

එදා අවුරදු උත්සවේ දවසේ දිළුම් අයියත් එක්ක කථා කරපු ඒ වචන කිහිපය දෝංකාර දෙන්න ගත්තා. ඒ වෙනකන්ම මම කවදාවත් දිළුම් අයියා දැකලා තිබුනේ නෑ. නමුත් ඒ ගත කරපු කාලය තුල දිළුම් අයියා බොහොම අහින්සක නිහතමානී පුද්ගලයකු බව මට වැට හුනා.



මේ ලිපිය ලියන මොහොත වන විට දිළුම් අයියා ඔහු පිළබඳ මකතය පමණක් ඉතිරි කරමින් සදහටම අපි අතරින් වෙන්වී හමාරයි. 


මතු උපදින ජාති ජාතිත් නුඹ මෙවන් අකල් මරණයටක ගොදුරු නොවේවා.


සොයුර නුඹට නිවන් සුව. එය අප සියළු දෙනාගේ පැතුමයි.

May 11, 2011

මාත් වෙසක් කූඩවක් හදනවා.

ඈ පුතේ...... මේ පාර වෙසක් කූඩුවක් හදන්නේ නැද්ද ?.

හදනව අම්මේ. අද උණ ගහක් කපාගෙන එන්න යන්න ඕනා. හැබැයි හදනවා නම් තාත්තයි මායි අම්මයි තුන්දෙනාම එකතු වෙලා හදමු.

හා හා හා. උණ ගහ කපාගෙන එන්නකෝ. බලාගෙන පරිස්සමින් යන්න.

මේ දවස් කීපයකට කලියෙන් මායි අම්මයි අතර වුනු දෙබසක්

ඔන්න මමත් උණ ගහක් කපාගෙන ගෙනැල්ලා වෙක් කූඩවක් හදන්න ලෑස්ති උනා. මුලින්ම ඉතින්  උණ ගහ කපා ගන්න එපෑ. ගියා ආච්චිලාගේ වත්තට. මේ තියෙන්නේ උණ පදුරක්ම. ඒත් ඉතින් උණ පදුරක් තිබුණු පලියට කපලා හරියනවෑ. අනිත් ගස් වලට හානියක් නොවෙන්න තියෙන මෝරච්ච ගහක් කපන්න එපෑ.

වැඩේට නියමෙට හරියන ගහක් එතන තිබුනා. ඒකත් කපාගෙන ගෙදර ගෙනැල්ලා කල්පනා කොලා දැන් මොකද්ද හදන වෙසක් කූඩුව කියලා. මොකද්ද හදන්නේ ..................... අට පට්ටමක් හදනවා පැටව් හතරක් දාලා. අම්මාගෙනුත් අහපුවාම අම්මත් හා කිව්වා වැඩේට. කෝමත් මට වෙසක්කූඩු හදන්න කියලා දුන්නේ අම්මයි තාත්තයි තමා පුංචි කාලේ.

දැන් ඉතින් උණ ගහ සුද්ද කරලා අටපට්ටමට ඕන විදියට කැපුවා. එක අටපට්ටමකට උණ බට කෑලි 24 යි. එතකොට පැටව් හතර දෙනාට එක සමාන බට කෑලි 96 යි. ඊට ටිකක් දිග බට කෑලි 24ක් ඕනා ලොකු කූඩුවට.

මම පුංචි කාලේ නම් තාත්තා තමා බට කපාගෙන ආවේ. ඊට පස්සේ ඒවා සුද්ද කරන කන් මම ළගට වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා. තාත්තා සුද්ද කරලා ඉවර උනාම මාවත් බයිසිකලේ තියාගෙන හන්දියේ කඩේට ගිහිල්ලා බට බඳින්න කම්බියි අලවන්න සව් කොලයි ගන්න යනවා. තාත්තා අහනවා කැමතිම පාට මොනවද කියලා. පුන්චි දවස් වල ඉදලා මම කැමති වෙසක් කූඩුවලට සුදු පාට කොල අලවන්න. ඉතින් සේරම ගෙනැල්ලා අම්මත් එකතු කරගෙන අපි තුන්දෙනවා වෙසක් කූඩු හදුවා.

අද ඉතින් මම ගියා කම්බියි සව් කොලයි ගේන්න. ටවුමේ අවුරුදු වගේ. හැම තැනම වෙසක් සැරසිලි ගන්න කඩ දාලා. සව්කොල ගන්න ගිය කඩේ ගාව පොඩි ළමයෙක් (අවු : 6ක 7ක) අඩනවා. මාත් ඉතින් බැළුවා මේ මොකද මේ ළමයා අඩන්නේ කියලා.

බලපුවාම මෙයාට ඒයාගේ තාත්තා විකුණන්න තියෙන වෙසක් කූඩුවක් අරන් දෙන්න යන්නේ. පොඩි ළමයා කැමති නෑ ඒවාට. එයා කියනවා ගෙදර ගිහින් එකක් හදමු කියලා. ඒත් තාත්තා හදන්නේ එතනින් සල්ලි වලට එකක් අරන් දෙන්න. 

මම කියන්නේ නෑ ඒ තාත්තා කරන්න ගිය වැඩේ නරකයි කියලා. සමහර විට ඒ තාත්තාට වෙලාවක් නැතිව ඇති. ජීවත් වෙන්න සල්ලි හොයන්නත් ඕනැනේ. නමුත් හැම දාම වෙසක් කූඩු හදන්නේ නෑනේ. අවුරුද්දකට එක වතාවයි. ඉතින් ඒ වගේ දවසකටවත් වෙසක් කූඩවක් තමන්ගේ දරුවත් එක්කාසු කරගෙන හැදුවානම් කොච්චර හොදද .........

අන්තිමට කෝම හරි රු : 250 කට අර වෙසක් කූඩවක් අරන් යන්න ගියා. 

May 7, 2011

ආදරේ කරන්න වෙලාවක් කලාවක්  ඕනෙද ?.

හැමෝම අදරේ කරන්න ආසයි. ආදරේ ලබන්න ආසයි. ඔන්න අද කියන්න යන්නේ අපේ යාළුවෙක් ආදරේ කරන්න ගිහින් මුහුණ දුන්න ඇබැද්දියක් ගැන. නම කියන එක හරි නැති නිසා අපි මෙයාට පෙම්වතා කියලා කියමු.


පෙම්වතා කියන්නේ අපේ සෙට් එකේ හිටිය සුපිරිම බොක්කක්. මිනිහා මම දන්න කාලේ ඉදලා කෙල්ලෝ පස්සේ ගියා. කොච්චර ගියාද කියලා කියනව හැමදාම කුවුරු හරි කෙල්ලෙක් බලන්න යනවා. හැබැයි මිනිහා එක්ක කෙල්ලක් යාළු වුනත් ඒවා එච්චර කල් තිබිච්ච සම්බන්ඳ නෙමේ. සතියෙන් දෙකෙන් ඉවරයි. වැඩිපුරම ඉතින් කෙල්ලොම තමා මිනිහව දාලා යන්නේ.

කෝමහරි අන්තිමට මිනිහට ගැලපෙනම කෙනා හම්බ උනා. ආයේ ඉතිං ඒ දැරිවිගේ කිසිම අඩු පාඩුවක් නෑ. පෙම්වතාට නියමෙට ගැලපෙනවා. දෙන්නා කිරියි පැණියි වගේ සමගියෙන් සමාදානෙන් ඉන්නවා. හැබැයි අපේ එකත් එක්ක මේ ලෝකේ කෙල්ලෙකුට නම් ඉන්න බෑ. ඒත් අර දැරිවි හිටියා. අඩ අඩ හිනා වෙවී හටියා.

ආදරේට කොහෙන්ද බාදා නැත්තේ. දෙන්නටම බාදා එන්න ගත්තා. ගෙවල් දෙකෙන්ම සම්බන්දෙට කැමති නෑ. දෙන්නට හම්බ වෙන්න විදිහකුත් නෑ. කෝම කෝම හරි දෙන්නා කල්පනා කරලා තීරණයක් ගත්තා.

අපිට වෙන වෙන තැන් වල හම්බ උනොත්නේ ප්‍රෂ්ණේ. අපි ගෙදරට ඇවිත් අම්බ වෙලා කථා කරමු.

ඒත් ඉතින් ගෙදරට ගිහින් කථා කරන්න බෑනේ. මොකද ගෙවල් දෙකෙන්ම කැමතිත් නෑනේ. ගෙදර යනව නම් යන්න වෙන්නේ කාටවත් නොපෙනෙන්න. ඒ කියන්නේ රෑට.

දැන් ඉතින් වෙන කරන්න දේකුත් නැති නිසා පෙම්වතා රෑට රෑට පෙම්වතීගේ ගෙදර යන්න ගත්තා. මිනිහා ඉතිං අපිටනම් කීවේ උබලා වැරදියට හිතන්න එපා මම යන්නේ ලව් කරන්න කියලා.

දැන් පෙම්වතා රෑ 10. 30 ට 11 විතර පෙම්වතීගේ ගෙදර යනවා. යන්නේ පුට්සයිකලේකින්. ඒකත් යාළුවෙක්ගේ. යාළුවත් පුට් සයිකලේට පනට වඩා ආදරෙයි. පෙම් වතීගේ කාමරේ තියෙන්නේ ගෙදර පිට පැත්තකට වෙන්නළු. ඒකට වෙනම ‍දොරක් එහෙම තියෙනවළු. ඉතින් පිම්වතා ගිහින් දොරට තුන්පාරක් තට්ටු කරපුවාම පෙම්වතී දොර අරිනවළු. ඔන්න ඔහොම විස්තරයක් තමයි මිනිහා අපිට කීවේ. ඒකත් ජයසිරි මංගලම් කියලා අපිත් හිටියා.

ඇබැද්දිය වෙච්ච දවසේ අපි යාළුවෙකුගේ බණ ගෙදරක යන්න සෙට් වෙලා හිටියේ. පෙම්වතාත් මෝට බයිසිකලේ ඇවිල්ලා පුට්සයිකලේට මාරුවෙලා බයික් එක අපිට දීලා මිනිහා ගියා ලව් කරන්න. අපි ගියා බණ ගෙදර.

අපි ඉතින් බණ ගෙදර ගිහින් ඇවිත් බන්ඩලාගේ ගෙදර ගියා නිදා ගන්න. පෙම්වතාත් එනවා කීවේ එහාට. කෝම හරි නින්ද යාගෙන එනකොට කෝල් එකක් ආවා පෙම්වතාගෙන්.

පෙම්වතා : පුළුවන් තරම් ඉක්මට වරෙන් යකෝ.

මම : මොකද උනේ. කොහොටද එන්න ඕනා.

පෙම්වතා : බයික් එක අරන් වරෙන් අතෙන්ට.

මම හිතුවා වැඩේ හරි තමා කියලා. මොකද මූ ලව් කරන්න කියලා හිතාගෙන ගියට අනිත් මින්සු දැක්කොත් ගෙදරට රින්ගනවා හිතන්නේ වෙන දෙයක්නේ. කෝම හරි මම ගියා බයික් එකේ. ඒ දවස් වල මට බයික් පදින්නත් හරියට බෑ. කෝමහරි ගියා. යද්දි මෙන්න ඉන්නවා මූ බෝක්කුවක් උඩට වෙලා ඉදගෙන ඔළුවේ අත ගහගෙන.

මම : මොකද යකෝ උනේ.

පෙම්වතා : මාර වැඩේනේ බං උනේ. මම වෙනදා වගේ පුට්සයිකලේ බස් හොල්ට් එක එහා පැත්තේ දාලා ගියා. ඇවිත් බලනකොට ඒක තිබ්බ තැන නෑනේ. දැන් කෝමද කියහන්කෝ බයිසිකලේ නැති වෙලා කියලා අරූට කියන්නේ.

මම : තොට හොද වැඩේ රෑතිස්සේ ගෙවල් ගානේ රින්ගනවට.

පෙම්වතා : ඒම කියන්න එපා බං. මම වැරදි දේකට යනවෑ.

මම : ඔව් උබ යන්නේ සිල් ගන්ට වෙන්ටෑ. යමන් යමන් බලන්න.

දැන් අපි දෙන්නා පුට් සයිකලේ හොයනවා. වටේම ඉන්න බල්ලෝ අපිට බුරනවා. අහල පහල ගෙවල් වල මිනිස්සු ඇහෙරෙන්න කලියෙන් අපි එතනින් මාරු උනා. නැත්නම් පොලීසියෙ තමා නතර වෙන්නේ.

පහුවදා උදේ ආයෙත් පුට්සයිකලේ සෙවීමේ මෙහෙයුමට අපි දෙන්නා ගියා. යන්න කලියෙන් අපි අදුනන ඒ පැත්තේ බුවෙකුට සීන් එක කිව්වා. කිව්වා කිව්වට අර ගෙදරට හොරෙන් පනින්න ගිහින් මේක උනා කියන්නයෑ. ඒකටත් නියම කථාවක් පෙම්වතා හැදුවා.

ඊයේ රෑ මම ගියා පාටියකට. එද්දී හොදටෝම වෙරි. පුට්සයිකලේක ආවේ. අන්තිමට වෙරි වැඩි නිසා කෝල් එක් දීලා බයික් එකක් ගෙන්නගෙන ගියේ. පුට්සයිකලේ බස් හෝල්ට් එක එහා පැත්තේ දැම්මා. උදේ ඇවිත් බලද්දී නෑ.

ඔන්න කථාව. අර අදුරන බුවත් මේ කථාව කිය කිය බයිසිකලේ හෙව්වා. අන්තිමට බයිසිකලේ හම්බ උනා. වෙලා තියෙන්නේ මෙහෙමයි.

බයිසිකලේ දාපු බස් හෝල්ට් එකට ටිකක් එහා පැත්තේ කඩයක් තියෙනවා. කඩේ මුදාලාලි මූත්‍රා පාරක් දාන්න එලියට ආපුවාම දැකල තියෙනවා එකෙක් පුට්සයිකලේක ඇවිත් ඒක හිමීට තියලා හොරෙන් හොරෙන් වත්තට රිංගනවා. ඊට පස්සේ ටෝච් එකකුත් අරන් මිනිහා යනකොට පුට්සයිකලේ විතරයි. ආව එකා නෑ. මුදාලාලිත් වැඩි පිරිස්සමට මිනිහගේ කඩේට පුට්සයිකෙලේ දාලා. මොනව උනත් දැරුවෙකුගේ සයිකලයක්නේ කියලා. දරුවා කරන්න ගිය නැඩේ දන්නවා නම් ................... තාමත් පෙම්වතා ගුටි කනවා.