ඔන්න ඉතිං මගේ බ්ලොගේ පටන් අරගෙන අවුරුද්දක් සම්පූර්ණ උනා. ඒ අවුරුද්ද ඇතුලත මේ ලියන්නේ 50 වෙනි පෝස්ට් එක. නමුත් අද නෙමේ ඒ දිනේ යෙදිලා තිබුනේ. මීට සතියකට කලියෙන්. ඒකියන්නේ ගිය 18 වෙනි සදුදාට. මම ඉතිං ඇගිලි ගැන ගැන හිටියේ මේ දිනේ එනකං. බ්ලොගයක් පටන් අරගෙන අවුරුද්දක් ඇතිලත 50 වෙනි පෝස්ට් එක ලියනවා කියන්නේ මටනම් ඇත්තටම ලොකු දෙයක්. මොකද මම එච්චර ලියන්න දක්ෂ කෙනෙක් නොවෙන නිසා.
නමුත් ........................
මට ගිය 18 වෙනිදා ඒ සතුට ඒ ආකාරයෙන් බුක්ති විදින්න ලැබුනේ නෑ. මට ඒ 50 වෙනි පොස්ට් එක හරියටම අවුරුද්ද දවසේ ලියන්න පුළුවන් උනේ නෑ. එදා වෙන කොට අපි කවුරුවත් නොහිතපු දෙයක් සිද්ද උනා.
මේ 16 වෙනි සෙනසුරාදා රෑ මගේ ජංගමයට ලැබුණු දුරකථන පණිවිඩයෙකින් කිය වුණු දේ...
මචං ධනුෂ්කට ඩෙංගු උණ හැදිලා. දැඩි සත්කාර ඒකකයේ ඉන්නේ. සැරින් සැරේ හුස්ම ගන්න එක නතර වෙනවළු.
ඒක ඇහෙද්දිම මගෙත් හුස්ම නතර උනා වගේ. මට කරන්න කියන්න කිසි දෙයක් හිතා ගන්න බැරිව ගියා. මට මේ වෙලාවේ කියන්න කියලා හිටියේ අම්මයි තාත්තයි විතරයි. මම ඒදෙන්නට කීවා.
බය වෙන්න එපා පුතා ඒ ළමයට මුකුත් කරදරයක් වෙන එකක් නෑ. දැන් බේත් එහෙම දෙනවා ඇතිනේ ඉස්පිරිතාලෙන්. ඔයා ගිහින් නිදා ගන්නකෝ.
මම ආයෙත් ඇදට ආවා. මට කීයට නින්ද ගියාද කියලා දන්නේ නෑ. 17 වෙනිදා පාන්දර නැවතත් මගේ ජංගමේ නාද උනා.
මචං ධනුෂ්ක නැති වෙලා.
කොහොමද විශ්වාස කරන්නේ එහෙම දෙයක් උනා කියලා. කවුද හිතුවේ මෙහෙම දෙයක් වෙයි කියලා.
එදා 18 වෙනිදා මගේ බ්ලොගේට අවුරුද්දක් පිරෙන දවසේ අපිත් එක්ක එකට වැලි කූඩේ කරගහලා දුක සැප බෙදාගෙන හිටිය අපේ මිතුරා අපේ කර මතින් අවසන් ගමන් ගියා.
මචං ධනුශ්ක. හිතට හරිම වේදනයි මචං. ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ. අපි හැමෝටම ඔය ගමන යන්න වෙනවා. උනේ උබ අපිට කලින් ගිය එක. උබ අපිට කොයිතරම් හොද මිතුරෙක් උනාද කියලා කියන්න වචං නෑ මචං. තාමත් උබේ කටහඩ ඇහෙනවා බං.
උබට ආයේ අපි අතරම නැවත ඉපදෙන්න කියලා මේ සසරේ බැද තබා ගන්න තරම් අපිට ආත්මාර්ත කාමී වෙන්න බෑ මචං. මතු නිවන් දකිනා තුරා මෙවන් අකල් මරණයන්ට ගොදුරු නෙවේවා කියලා අපි හැමෝම ප්‍රාර්ථානා කරනවා ඇරෙන්න වෙන අපිට කරන්න දෙයක් ඉතිරි වෙලා නෑ බං.
මචං ධනුෂ්ක. උබට නිවන් සුව ලැබේවා.
මාව මේ බේලොග් කලාවට කැන්දන් ආපු ගයාන් කණිශ්ක සොයුරාට හා මෙතෙක් ආ ගමන් මගේ මට නන් අයුරින් උදව් උපකාර කල දියළු දෙනාට මගේ හද පිරි ප්‍රනාමය සමග සුතුතිය පුද කරනවා.
නමුත් ........................
මට ගිය 18 වෙනිදා ඒ සතුට ඒ ආකාරයෙන් බුක්ති විදින්න ලැබුනේ නෑ. මට ඒ 50 වෙනි පොස්ට් එක හරියටම අවුරුද්ද දවසේ ලියන්න පුළුවන් උනේ නෑ. එදා වෙන කොට අපි කවුරුවත් නොහිතපු දෙයක් සිද්ද උනා.
මේ 16 වෙනි සෙනසුරාදා රෑ මගේ ජංගමයට ලැබුණු දුරකථන පණිවිඩයෙකින් කිය වුණු දේ...
මචං ධනුෂ්කට ඩෙංගු උණ හැදිලා. දැඩි සත්කාර ඒකකයේ ඉන්නේ. සැරින් සැරේ හුස්ම ගන්න එක නතර වෙනවළු.
ඒක ඇහෙද්දිම මගෙත් හුස්ම නතර උනා වගේ. මට කරන්න කියන්න කිසි දෙයක් හිතා ගන්න බැරිව ගියා. මට මේ වෙලාවේ කියන්න කියලා හිටියේ අම්මයි තාත්තයි විතරයි. මම ඒදෙන්නට කීවා.
බය වෙන්න එපා පුතා ඒ ළමයට මුකුත් කරදරයක් වෙන එකක් නෑ. දැන් බේත් එහෙම දෙනවා ඇතිනේ ඉස්පිරිතාලෙන්. ඔයා ගිහින් නිදා ගන්නකෝ.
මම ආයෙත් ඇදට ආවා. මට කීයට නින්ද ගියාද කියලා දන්නේ නෑ. 17 වෙනිදා පාන්දර නැවතත් මගේ ජංගමේ නාද උනා.
මචං ධනුෂ්ක නැති වෙලා.
කොහොමද විශ්වාස කරන්නේ එහෙම දෙයක් උනා කියලා. කවුද හිතුවේ මෙහෙම දෙයක් වෙයි කියලා.
එදා 18 වෙනිදා මගේ බ්ලොගේට අවුරුද්දක් පිරෙන දවසේ අපිත් එක්ක එකට වැලි කූඩේ කරගහලා දුක සැප බෙදාගෙන හිටිය අපේ මිතුරා අපේ කර මතින් අවසන් ගමන් ගියා.
මචං ධනුශ්ක. හිතට හරිම වේදනයි මචං. ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ. අපි හැමෝටම ඔය ගමන යන්න වෙනවා. උනේ උබ අපිට කලින් ගිය එක. උබ අපිට කොයිතරම් හොද මිතුරෙක් උනාද කියලා කියන්න වචං නෑ මචං. තාමත් උබේ කටහඩ ඇහෙනවා බං.
උබට ආයේ අපි අතරම නැවත ඉපදෙන්න කියලා මේ සසරේ බැද තබා ගන්න තරම් අපිට ආත්මාර්ත කාමී වෙන්න බෑ මචං. මතු නිවන් දකිනා තුරා මෙවන් අකල් මරණයන්ට ගොදුරු නෙවේවා කියලා අපි හැමෝම ප්‍රාර්ථානා කරනවා ඇරෙන්න වෙන අපිට කරන්න දෙයක් ඉතිරි වෙලා නෑ බං.
මචං ධනුෂ්ක. උබට නිවන් සුව ලැබේවා.
මාව මේ බේලොග් කලාවට කැන්දන් ආපු ගයාන් කණිශ්ක සොයුරාට හා මෙතෙක් ආ ගමන් මගේ මට නන් අයුරින් උදව් උපකාර කල දියළු දෙනාට මගේ හද පිරි ප්‍රනාමය සමග සුතුතිය පුද කරනවා.
